سوالات متداول درباره انواع حافظه اس اس دی (ssd) اینترنال و اکسترنال

 SSD مخفف درایو حالت جامد است. یک SSD با استفاده از تراشه‌های حافظه NAND Flash یا DRAM به جای صفحات و سایر مکانیسم‌های مکانیکی موجود در هارددیسک (HDD) ساخته می‌شود.

 هارددیسک‌ها مبتنی بر صفحات چرخان مغناطیسی هستند، فناوری که از اواسط دهه 1950 مورد استفاده قرار گرفته است. داده‌ها از طریق هدهای متحرک روی این صفحات یا دیسک‌های چرخان نوشته‌شده و خوانده می‌شوند. هارددیسک‌ها دستگاه‌های مکانیکی با قطعات متحرک زیاد هستند و به دلیل شرایط محیطی مانند گرما، سرما، ضربه و لرزش بیشتر مستعد خرابی‌های مکانیکی هستند.

پاسخ به این سؤال دشوار است، زیرا هیچ دو سیستمی مشابه یکدیگر نیستند و عملکرد سیستم می تواند تحت تأثیر سیستم عامل،  درایورها، برنامه های کاربردی در حال استفاده، سرعت و پیکربندی پردازنده و بسیاری از عوامل دیگر قرار گیرد. چندین وب سایت و مجله SSD ها را در برابر HDD ها آزمایش کرده اند و دریافتند که SSD ها بسیار سریعتر هستند. به عنوان مثال، اگر عملکرد خواندن تصادفی را مقایسه کنیم، SSD ها بیش از 20000٪ سریعتر از HDD های با کارایی بالا هستند.

شایان ذکر است که درایوهای SSD تحت تأثیر محدودیت های فیزیکی هارد دیسک ها قرار نمی گیرند. صفحات HDD از نظر طراحی دایره ای هستند (مانند سی دی) و داده هایی که در مرکز دایره نگهداری می شوند با سرعت کمتری نسبت به داده های روی لبه ها قابل دسترسی هستند. SSD ها یک زمان دسترسی یکنواخت در کل درایو دارند.تکه تکه شدن داده ها مشکلی است که بر عملکرد HDD تاثیر منفی دارد، در حالی که عملکرد SSD حتی اگر داده ها به طور پیوسته ذخیره نشده باشند تحت تاثیر این مساله قرار نمی گیرد.

IOPS (عملیات ورودی/خروجی در ثانیه) واحد اندازه گیری برای نشان دادن تعداد تراکنش ها در ثانیه است که یک دستگاه ذخیره سازی (HDD یا SSD) قادر به انجام آن است. IOPS نباید با سرعت خواندن/نوشتن اشتباه گرفته شود.

درایوهای SSD از حافظه فلش NAND به‌عنوان رسانه ذخیره‌سازی استفاده می‌کنند. یکی از معایب NAND Flash این است که سلول‌های فلش درنهایت فرسوده می‌شوند. برای افزایش عمر مفید حافظه، کنترلر حافظه SSD از الگوریتم‌های مختلفی استفاده می‌کند که ذخیره‌سازی داده‌ها را در تمام سلول‌های حافظه پخش می‌کند. این امر از استفاده بیش‌ازحد از هر سلول یا گروهی از سلول‌ها جلوگیری می‌کند. استفاده از فناوری تسطیح سایش گسترده و بسیار مؤثر است.

برای افزایش کارایی و استقامت، برخی از تولیدکنندگان SSD مقداری از ظرفیت درایو را از ناحیه کاربری گرفته و آن را به کنترلر اختصاص می‌دهند. این عمل به عنوان over-provisioning (OP) شناخته می شود و باعث افزایش کارایی و طول عمر SSD می شود.

فلش NAND که در USB، کارت‌های SD و SSD استفاده می‌شود، همگی دارای محدودیت‌های استقامتی هستند به این معنی که نمی‌توان برای همیشه به نوشتن با آنها ادامه داد. محصولات مبتنی بر فلش در نهایت فرسوده می شوند، اما با ویژگی هایی مانند سطح سایش و تامین بیش از حد، یک SSD معمولاً بیشتر از سیستمی که در آن نصب شده است، دوام می آورد. استقامت درایو با TBW (ترابایت نوشته شده) اندازه گیری می شود و بسته به ظرفیت درایو می توان صدها ترابایت، تا پتابایت را نوشت.

این عبارت مخفف Self-Monitoring, Analysis, and Reporting Technology و بخشی از استاندارد ATA است. ویژگی‌های SMART برای اندازه‌گیری «سلامت» درایو استفاده می‌شوند و برای هشدار دادن به کاربر (مدیر، برنامه نرم‌افزار، و غیره) در مورد خرابی قریب‌الوقوع درایو فعال هستند.

اگرچه بازار SSD در حال رشد است و محبوبیت بیشتری پیدا می‌کند، اما هنوز نسبتاً جدید است. مانند هر فناوری جدید، با گذشت زمان، افزایش فروش و رسیدن به سطحی که امکان کاهش هزینه‌های تولید را فراهم کند، اتفاق می‌افتد. در چند سال اخیر، شکاف قیمت بین SSD و HDD بسیار کمتر شده است.

تنها برگ برنده HDD ها قیمت هر گیگابایت است. هارددیسک‌ها در حال حاضر در ظرفیت‌های ۵۰۰ گیگابایت و بالاتر فروخته می‌شوند، درحالی‌که SSD ها در ظرفیت‌های ۱۲۰ گیگابایت و بالاتر فروخته می‌شوند. البته برخی برندها مانند کینگستون در حال حاضر حافظه‌های SSD از ۱۲۰ گیگابایت تا ۳.۴۸ ترابایت را ارائه می‌دهد.

اگر ذخیره‌سازی انبوه در مقیاس ترابایت نیاز اصلی شما باشد  HDD های سنتی بهترین هستند ، درحالی‌که اگر عملکرد مهم‌تر باشد SSD ها عالی هستند. استفاده از SSD به‌عنوان درایو راه‌اندازی برای نگهداری سیستم‌عامل و برنامه‌ها و از HDD برای نگهداری داده ها امری رایج است.

خیر. SSD ها هرگز نیازی به یکپارچه‌سازی ندارند. یکپارچه‌سازی یک SSD می‌تواند عمر یک SSD را کاهش دهد. اگر سیستم شما برای یکپارچه‌سازی خودکار تنظیم شده است، هنگام استفاده از SSD باید Defragmentation را غیرفعال کنید.

M.2 توسط سازمان‌های استاندارد PCI-SIG و SATA-IO توسعه ‌یافته و در مشخصات PCI-SIG M.2 و SATA Rev. 3.2 تعریف شده است. در ابتدا این فرم فاکتور نسل بعدی (NGFF) نامیده می‌شد و سپس در سال 2013 به‌طور رسمی به M.2 تغییر نام داد. بسیاری از مردم هنوز از M.2 به‌عنوان NGFF یاد می‌کنند.

فرم فاکتور کوچک M.2 برای بسیاری از انواع کارت‌های افزودنی مانند Wi-Fi، بلوتوث، ناوبری ماهواره‌ای، ارتباط میدان نزدیک (NFC)، رادیو دیجیتال، Wireless Gigabit Alliance (WiGig)، WAN بی‌سیم (WWAN) و درایوهای حالت جامد (SSD) به کار برده می‌شود.

M.2 دارای زیرمجموعه‌ای از فرم فاکتورهای خاص است که دقیقاً مخصوص SSD ها هستند.

  بیشتر بدانید: فناوری M.2 چیست و در حافظه های ssd چه کاربردی دارد؟

نوت بوک ها و مادربردهای زیادی وجود دارند که از SSD M.2 پشتیبانی می‌کنند. لطفاً قبل از خرید SSD M.2 برای بررسی سازگاری، مشخصات سیستم و راهنمای کاربر را مطالعه کنید.

دو دلیل عمده برای این کار وجود دارد؟

۱-  طول‌های مختلف، ظرفیت‌های مختلف را برای درایو SSD فراهم می‌سازد. هر چه درایو طولانی‌تر باشد، علاوه بر کنترلر و یک تراشه DRAM می‌توان تراشه‌های NAND Flash بیشتری روی آن نصب کرد. طول‌های 2230 و 2242 از1 تا 3 تراشه NAND Flash  پشتیبانی می‌کنند درحالی‌که 2280 و 22110 تا 8 تراشه NAND Flash را پشتیبانی می‌کنند که می‌تواند یک SSD  با ظرفیت 2 ترابایتی را در بزرگ‌ترین فرم فاکتور M.2 فعال کنند.

۲-  محدودیت فضای سوکت در سیستم  بر اندازه M.2 تأثیر می‌گذارد. بعضی نوت بوکها برای کشینگ (caching) از M.2 استفاده می‌کنند اما به خاطر محدودیت فضا، از اندازه‌های کوچک استفاده می‌کنند.

همه SSD های M.2 به سوکت های M.2 روی بردهای سیستم متصل می‌شوند. فرم فاکتور M.2 نویدبخش مسیری برای عملکرد بالاتر و پیشرفت فناوری SSD است. علاوه بر این، نیاز به هیچ کابل برق یا داده‌ نیست. مانند  SSDهای mSATA ، ssdهای M.2 فقط به یک سوکت وصل می‌شوند.

فرم فاکتور M.2 برای ارائه گزینه‌های متعدد برای کارت‌های با فرم فاکتور کوچک، ازجمله SSD ایجادشده است. SSD ها قبلاً برای کوچک‌ترین فرم فاکتور به mSATA متکی بودند، اما مشکل اینجاست که mSATA قادر به افزایش ظرفیت تا 1 ترابایت با هزینه معقول نبود. علاج کار، مشخصات جدید M.2 بود که امکان استفاده از اندازه‌ها و ظرفیت‌های مختلف کارت SSD M.2 را فراهم می‌کرد. مشخصات M.2 به سازندگان سیستم اجازه می‌دهد تا بر روی یک فاکتور شکل کوچک رایج استانداردسازی کنند که می‌تواند در صورت نیاز به ظرفیت‌های بالا گسترش یابد.

خیر، هر دو SSD SATA و PCIe M.2 از درایورهای استاندارد AHCI که در سیستم‌عامل تعبیه شده است استفاده می‌کنند. بااین‌حال، ممکن است لازم باشد SSD M.2 را در بایوس سیستم فعال کنید تا بتوانید از آن استفاده کنید.

در موارد خاص، سوکت M.2 SSD می‌تواند خطوط PCIe یا پورت‌های SATA را با سایر دستگاه‌های روی مادربرد به اشتراک بگذارد. لطفاً اسناد مادربرد خود را برای اطلاعات بیشتر بررسی کنید زیرا استفاده همزمان از هر دو پورت مشترک می‌تواند یکی از دستگاه‌ها را غیرفعال کند.